همچنین، مراحل پایدارسازی در این تکنیک، به‌سرعت بالاتر و با آسانی بیشتری نسبت به انکراژ قابل انجام است. این موضوع باعث می‌شوند که عملیات گودبرداری با استفاده از سیستم نیلینگ به‌طور کلان و بهینه‌تر اجرا گردد.
امروزه پایدارسازی به روش‌های نیلینگ و خرپای فولادی، متداول ترین روش‌های پایدارسازی گود در سطح کشور هستند. هر کدام از روش‌های مذکور دارای مزایا و معایبی نسبت به یکدیگر هستند که با بررسی جمیع آن‌ها زیر نظر مشاور پایدارسازی مجرب، کارفرمایان محترم در هر پروژه اقدام به انتخاب روش مناسب می‌نمایند.
پس از قرار گرفتن صفحه درون میلگرد، واشر بر روی آن قرار می‌گیرد و سپس با استفاده از مهره به‌شدت محکم می‌شود.
نیلینگ یک سازه نگهبان موقتی است و به مرور زمان دچار خوردگی و هوازدگی خاک می‌شود و باید در سریع‌ترین زمان ممکن سازه اصلی اجرا شود.
بعد از تزریق دوغاب و نصب زهکش‌ها در این مرحله یک روکش موقت شامل نصب شاتکریت، مهره شش‌گوش، پلیت باربر و واشر اجرا می‌شود.
عوارض سطحی شامل تاسیسات شهری، ساختمان ها و معارضات مجاور گود،
در گودهاي با ابعاد بزرگ، بهتر است عملیات پایدارسازي پس از اتمام فرآیند زهکشی کامل، آغاز گردد.
کنترل این وسیله به کمک سیستم‌های هیدرولیک و پنوماتیک یا بادی صورت گرفته که توسط کنترل پنل قابل مدیریت است.
عمق گمانه‌ها معمولاً از ۵ تا ۱۰ ??? ??? متر متغیر خواهد بود و قطر آن‌ها نیز از ۱۰ تا ۱۵ سانتی‌متر متفاوت خواهد بود. عمق، تعداد و محل قرارگیری گمانه‌ها نیز باید با توجه به نوع خاک، شرایط محل گودبرداری و … مشخص شود.
در سیستم میخ گذاری، خاکبرداری مرحله به مرحله صورت می‌گیرد و پس از پایان خاکبرداری در هر مرحله، میخ گذاری در آن تراز صورت می‌گیرد.
راسول در سه نوع هیدرولیک دیزلی، هیدرولیک برقی و فول پنوماتیک تولید و طراحی شده است.
پس از تزریق دوغاب در چاله‌ها، برای جلوگیری از فرسایش و هوازدگی خاک، جلوگیری از ریزش خاک در فضاهای بین نیل‌ها و حفظ یکپارچگی نیل‌ها، روی سطح خاک مش‌گذاری و شاتکریت شده و با شمشه کشی صاف می‌شود.
نیلینگ و انکراژ به عنوان دو روش پایدارسازی گود به صورت موقت می باشند. در صورت نیاز به پایدارسازی دائم، این مورد در طراحی لحاظ می شود.
برای این امر پس از پایان شاتکریت و زمانی که بتن هنوز حالت خمیری دارد، صفحه تکیه‌گاهی فولادی را از میخ رد کرده و کمی فشار می‌دهیم که تا حدودی به درون بتن پاشیده فرو رود.